0
Ισότητα
Γάμου
=
Το site αυτό αποτελεί μια πρωτοβουλία οικογενειών ομόφυλων ζευγαριών. Ίσως μια από τις οικογένειες αυτές να είναι η οικογένεια της διπλανής σας πόρτας. Ίσως και όχι. Αλλά υπάρχουμε. Και αυτές είναι οι ιστορίες μας.
Οι ιστορίες των οικογενειών μας
Σήμερα 36 χώρες στον κόσμο, και στις 5 ηπείρους, έχουν θεσμοθετήσει την ισότητα στον γάμο. Οι 20 χώρες εξ αυτών βρίσκονται στην Ευρώπη, ενώ οι 15 είναι μέλη της ΕΕ.
Η πρώτη χώρα που θεσμοθέτησε τον πολιτικό γάμο στην Ευρώπη, αλλά και παγκοσμίως, ήταν η Ολλανδία το 2000. Ακολούθησαν το Βέλγιο, η Ισπανία, η Σουηδία, η Νορβηγία, η Πορτογαλία, η Δανία, η Γαλλία, η Μεγάλη Βρετανία, η Φινλανδία, το Λουξεμβούργο, η Ιρλανδία, η Ελβετία, η Ισλανδία, η Ανδόρρα, η Γερμανία, η Μάλτα, η Αυστρία, η Σλοβενία και φέτος η Εσθονία.
Ακόμα, 39 χώρες στον κόσμο επιτρέπουν την υιοθεσία από ομόφυλα ζευγάρια, δηλαδή 3 παραπάνω χώρες από αυτές που αναγνωρίζουν τον γάμο. 23 από αυτές τις χώρες βρίσκονται στην Ευρώπη και 16 είναι μέλη της ΕΕ. Και εδώ, η Ολλανδία ήταν η πρώτη χώρα που επέτρεψε την υιοθεσία, το 2001. Άλλες χώρες είναι: Αυστρία, Γερμανία, Μάλτα, Ιρλανδία, Λουξεμβούργο, Φινλανδία, Μεγάλη Βρετανία, Γαλλία, Δανία, Πορτογαλία, Σουηδία, Ισπανία, Σλοβενία, Βέλγιο και Εσθονία.
Αντίθετα, υπάρχουν 64 χώρες που έχουν νόμους που είτε άμεσα είτε έμμεσα απαγορεύουν τον γάμο μεταξύ ομόφυλων. Στις χώρες αυτές, η ομοφυλοφιλία έχει ποινικοποιηθεί και σχεδόν οι μισές από αυτές βρίσκονται στην Αφρική. Σε κάποιες από αυτές, η ομοφυλοφιλία τιμωρείται ακόμα και με θάνατο.
Τι ισχύει σήμερα στις άλλες χώρες;
χώρες σε όλο τον κόσμο έχουν θεσμοθετήσει την ισότητα στον γάμο.
0
εξ αυτών βρίσκονται στην Ευρώπη, ενώ οι 15 είναι μέλη της ΕΕ.
Τι ισχύει στην Ελλάδα
Στην Ελλάδα, από το 2015, επιτρέπεται στα ομόφυλα ζευγάρια να συνάπτουν σύμφωνο συμβίωσης, αναγνωρίζοντας τους οικογενειακούς δεσμούς μεταξύ των δύο μερών.
Πολλοί αναρωτιούνται: εφόσον μπορούν να κάνουν σύμφωνο συμβίωσης, γιατί θέλουν και γάμο;
Η διαφορά μεταξύ της σύναψης συμφώνου συμβίωσης και του γάμου για ομόφυλα ζευγάρια εντοπίζεται στο επίπεδο της νομικής αναγνώρισης και των δικαιωμάτων που παρέχει κάθε μία από αυτές τις μορφές σχέσης. Ο γάμος ομόφυλων ζευγαριών είναι μια πλήρως νομικά αναγνωρισμένη σχέση σε πολλές χώρες και παρέχει τα ίδια νομικά δικαιώματα, αλλά και ευθύνες με τους ετερόφυλους γάμους. Αντίθετα, το σύμφωνο συμβίωσης είναι μια πιο περιορισμένη νομική διευθέτηση και δεν παρέχει πάντα τα ίδια επίπεδα δικαιωμάτων και προστασίας.
Ο γάμος είναι ένας θεσμός με έντονες ιστορικές, πολιτιστικές και κοινωνικές καταβολές, που προσδίδει στους έγγαμους ένα αίσθημα κοινωνικής αναγνώρισης και αποδοχής. Η στέρηση από τα ζευγάρια ομοφύλων της δυνατότητας να παντρεύονται συντελεί στη διαιώνιση της περιθωριοποίησης των ομοφυλοφίλων και αποτελεί μια συνειδητή κατάταξή τους από την Πολιτεία, ως πολιτών β’ κατηγορίας. Αυτό ακριβώς πιστεύουμε πως πρέπει να αλλάξει.
Η αναγνώριση του γάμου μεταξύ ομόφυλων ζευγαριών αποτελεί μια πράξη ισότητας. Το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ, όταν το 2015 αποφάνθηκε ότι είναι νόμιμο για όλους τους Αμερικανούς, ανεξάρτητα από το φύλο τους ή τον σεξουαλικό τους προσανατολισμό, να παντρεύονται τους ανθρώπους που αγαπούν, ανέφερε στην απόφασή του:
«Καμία ένωση δεν είναι τόσο βαθιά όσο ο γάμος, καθώς ενσωματώνει τα ανώτατα ιδεώδη της αγάπης, της πίστης, της αφοσίωσης, της θυσίας και της οικογένειας. Μέσα από την ένωση του γάμου, δύο άνθρωποι γίνονται κάτι πολύ πιο σπουδαίο από ό,τι ήταν πριν. Όπως κάποιοι εκ των αιτούντων σημειώνουν στις υποθέσεις αυτές, ο γάμος αντιπροσωπεύει την αγάπη που μπορεί να αντέξει ακόμη και μετά θάνατον. Θα ήταν λάθος να ισχυριστούμε ότι οι άνθρωποι αυτοί δεν σέβονται την ιδέα του γάμου. Η αλήθεια είναι ότι τον σέβονται, και τον σέβονται τόσο βαθιά που αποζητούν την προσωπική τους ολοκλήρωση μέσα από αυτόν. Προσδοκούν ότι δεν θα είναι καταδικασμένοι να ζουν στη μοναξιά, αποκλεισμένοι από έναν εκ των παλαιότερων θεσμών του πολιτισμού μας. Επιζητούν την ισότητα στην αξιοπρέπεια έναντι του Νόμου.»
Γιατί;
Ξέρατε ότι...
Σήμερα, υπάρχουν ήδη παιδιά που μεγαλώνουν σε οικογένειες ομόφυλων ζευγαριών. Δείτε κάποιες από τις ιστορίες τους εδώ. Αυτά τα παιδιά όμως υφίστανται σοβαρότατες διακρίσεις.
Μερικά μόνο παραδείγματα:
Ο γονέας που δεν έχει νομική συγγένεια με το παιδί δεν έχει υποχρέωση διατροφής. Δεν ασκεί τη γονική μέριμνα. Σε περίπτωση θανάτου του αναγνωρισμένου γονέα, το παιδί καταλήγει σε μακρινούς συγγενείς ή σε ίδρυμα και όχι στο πρόσωπο που το ίδιο το παιδί γνωρίζει ως μητέρα ή πατέρα. Σε περίπτωση θανάτου του μη αναγνωρισμένου γονέα, το παιδί δεν έχει κληρονομικά δικαιώματα. Δεν μπορεί να το φροντίσει στο νοσοκομείο. Και δεν μπορεί να ταξιδέψει χωρίς άδεια στο εξωτερικό. Και τα παιδιά που έχουν γεννηθεί στο εξωτερικό εντός ομόφυλων οικογενειών δεν μπορούν να αποκτήσουν την ελληνική ιθαγένεια ή να αναγνωριστούν ως τέκνα, διότι το πιστοποιητικό γέννησης τους αναγράφει ως γονείς δύο συζύγους του ιδίου φύλου και άρα δεν μπορούν να εγγραφούν στο δημοτολόγιο. Αυτά είναι ζητήματα οικογενειακού δικαίου, που μόνο ο γάμος μπορεί να λύσει.