Αυτή είναι η ιστορία ενός παιδιού που μεγάλωσε σε μια ομόφυλη οικογένεια. Αυτούσια.
Αντώνης Μπελιάς
«Στην αρχή νόμιζα ότι υπήρχε κάτι λάθος, κάτι περίεργο με την οικογένειά μου και γι’ αυτό δεν υπήρχε απεικόνισή της σε βιβλία, αφίσες κ.ά., αλλά μετά κατάλαβα ότι δεν υπάρχει τίποτα λάθος και περίεργο με εμάς σαν οικογένεια και απλώς, επειδή δεν είμαστε μια ετεροκανονική, πυρηνική, συνηθισμένη οικογένεια, θεωρούν ότι δεν αξίζουμε αντιπροσώπευση.
Όταν οι γονείς μου χώρισαν, κατάλαβα ότι ο νόμιμος γονέας είχε την εξουσία να αποκλείσει τον άλλο γονιό μου από τη ζωή μας και αντίστοιχα, ο άλλος γονέας μπορούσε να φύγει από τη ζωή μας χωρίς καμία συνέπεια. Η αιτία αυτής της συγκρουσιακής δυναμικής μεταξύ των γονιών είναι η έλλειψη νομικής υποχρέωσης και των δύο γονέων απέναντι στα παιδιά τους, κάτι που θα έλυνε ένας νόμιμος γάμος. Εγώ ήμουν τυχερός γιατί οι γονείς μου σύντομα μπόρεσαν να συμφιλιωθούν, χωρίς μεγάλες συνέπειες για μας, αλλά πολλά παιδιά δεν έχουν την ίδια τύχη μ’ εμένα.
Εγώ πιστεύω ότι η ψυχική και σωματική υγεία ενός παιδιού, δεν πρέπει να είναι θέμα τύχης. Αν σας ενδιαφέρει το καλύτερο για τα παιδιά, όπως ακούω από τα ΜΜΕ, τότε θεωρώ ότι θα συμφωνήσετε μαζί μου και δε θα αφήσετε άλλα παιδιά στην ανασφάλεια ενός ασαφούς οικογενειακού πλαισίου.
Συνεχίζω να σηκώνω την ελληνική σημαία μετά από κάθε νίκη στο άθλημα μου και σε κάθε απονομή μεταλλίων στο εξωτερικό, με την ελπίδα ότι σύντομα η χώρα μου θα κάνετε το σωστό για όλους.»